‌

خشكی پوست یكی از حالت‌های پوست است كه در اكثر سنین از سن طفولیت تا اواخر پیری ممكن است اتفاق بیافتد.این عارضه در استان‌های كویری و دارای آب و هوای خشك تشدید می‌شود.

برای درمان آن ابتدا باید از علل درونی اطلاع حاصل كرد، ‌از آنجا كه برخی بیماری‌های داخلی مثل دیابت، پركاری تیروئید و بیماری فقر آهن و غیره سبب خشكی پوست می‌شوند لذا انجام آزمایشات اولیه برای بیمار، ضروری است.

‌در صورتی كه نتیجه آزمایش فرد طبیعی باشد باید از بیمار سابقه شرح حال دارویی گرفته شود.مصرف برخی داروها در بزرگسالی مثل داروی فشار خون، داروهای مدر، داروهای كاهش چربی خون می‌تواند خشكی پوست را ایجاد كند.

بعضا ممكن است اشخاص به طور ذاتی دچار خشكی پوست شوند كه این عارضه به خصوص در كودكان شایع‌تر است و به اگزمای اتوپیك معروف است و حدود 1 تا 4 درصد كودكان زیر 2 سال را درگیر می‌كند.

كودكان مبتلا به خشكی پوست باید حمام رفتن را به حداقل برسانند و نیز از مواد پاك كننده و انواع صابون و شامپوهای قلیایی به مقدار خیلی كم مصرف گردد و سپس بعد از استحمام از لوسیون‌های بدن استفاده شود.

افراد با پوست‌های خشك در سنین 65 سال به بالا باید استحمام را به هفته‌ای یك مرتبه برسانند و از شامپوهای كرم دار و گلیسیرینه استفاده کنند و همچنین بعد از خشك کردن پوست و بیرون آمدن از حمام از لوسیون‌های ملایم بدن استفاده كنند.

اجتناب از كیسه كشیدن، سفیداب، لیف‌های ضخیم، ‌زبر و خشن، نوشیدن چند لیوان آب در طول روز و اصلاح بیماری دیابت و فقر آهن از نكات قابل توجه در افراد با پوست‌های خشك می باشد چناچه بیمار دچار خشكی پوست شود باید با مشورت با پزشك متخصص و تجویز داروهای مكمل خشكی پوست به این عارضه بهبود بخشند.