سرّ سلام كردن به اهل بیت‌(علیهم‌السلام) چیست؟


پاسخ:

شاید به عرضتان رسیده باشد كه یكی از آداب مجلس علم آن است كه معلم به ‏متعلّمان و مخاطبان درود بفرستد و سلام كند. این ادبی است كه ذات اقدس اله در ‏سوره مباركه انعام به ما آموخت، فرمود: ”وَإذا جاءَكَ الّذینَ یُؤْمِنُونَ بِآیاتِنا فَقُلْ سَلامٌ ‏عَلَیْكُمْ“(١) یعنی وقتی مؤمنین برای فراگیری علوم الهی به محضر تو آمدند بگو سلام ‏علیكم.‏

مخاطبانی كه در مجلس رسول اكرم(صلی الله علیه و آله و سلم) شرف حضور ‏داشتند دو گروه بودند. متوسطین آنها سلام را از خود پیغمبر و برخی از آنها سلام را از ‏خدا دریافت می‌كردند. البته سلام خدا همان اعطای سلامتی است. این‌طور نیست كه ‏خدا لفظاً به كسی سلام كند، و مهمترین نوع سلامتی هم، سلامتی دل است.‏

اگر دلی از یاد غیر خدا خالی بود چنین دلی سالم است. وقتی ظرف دل سالم بود ‏جا برای مظروف وجود دارد و آنگاه است كه علوم و معارف را در چنین ظرفی می‌ریزند. ‏بنابراین ذات اقدس اله اول به انسان ظرف می‌دهد بعد ظرفیت و در نهایت مظروف عطا ‏می‌كند‎.‎

از طرف دیگر سلامت دل در شكستن دل است و لذا اگر انسان حالی پیدا كرد كه ‏دلش شكست باید شاكر باشد، اگر مطلبی فرا گرفت باید شاكر باشد چون همه‏‎ ‎این‌ها ‏از عطایای الهی است. به هر حال سلامت دل نیمی از راه است‎ ‎برای این‌كه ظرف ‏سالم، مادامی كه تهی از مظروف باشد سودی ندارد‎.‎

این‌كه ما در عرض ادب به پیشگاه معصومین علیهم السلام در زیارت‌ها عرض ‏می‌كنیم السلام علیكم و رحمة اللّه وبركاته این سلامت مربوط به سلامت قلب و ظرف ‏است و آن رحمتی كه مسئلت می‌كنیم ناظر به مظروف است یعنی در واقع از خدا دو ‏چیز طلب می‌كنیم یكی سلامت ظرف دل و دوم داشتن مظروف خوب، یعنی از خدا ‏می‌خواهیم كه رحمت و بركات خود را بر قلب ما، نازل كند و قلب ما را از یاد غیر خود ‏تطهیر نماید‎.‎

‏(١) سوره انعام، آیه‎ ٥٤‎‏.‏

( آیةالله جوادی آملی )  ‏